કોરોનાની કકળાટ, હાસ્યની હળવાશ – ૬
ગણપતિની સૂંઢ ક્યાંથી શરૂ કરૂં એ જ ખબર નહોતી પડતી. વળાંક બરાબર આવતા જ નહોતા. લોકડાઉનમાં સરકારની આજ્ઞાનું પાલન કરતા ઘરમાં જ પડ્યા પડ્યા વર્ષોથી અંદરને અંદર કાટ ખાઈ ગયેલી મારી ચિત્રકળાની સ્કીલ બ્હાર કાઢતો હતો. ડ્રોઈંગબુકમાં ગણપતિ દોરવાની પ્રેક્ટિસ કરતો હતો. સૂંઢ બનાવતા તો આખી ડ્રોઈંગબુક ગોળ ફેરવી નાખી. અને હું અર્ધ વર્તુળ ફર્યો ત્યારે માંડ સૂંઢ ગોળ તો નહીં પણ લંબગોળ થઇ. માંડ બાપ્પા બન્યા. ઉંદરની પ્રેક્ટિસ ચાલુ હતી, ત્યાં અચાનક અવાજ આવ્યો “અરે સાંભળો છો?” મેં સ્કેચપેનથી બાપ્પાના સુપડા જેવા કાનને “કલા-રસિક ટચ” આપતા કહ્યું, દાળ કૂકરમાં મૂકી છે, શાક સમારી નાખ્યું છે, લોટ બાંધી લીધો છે. ચાર-છ વાસણ છે એ કરું છું…
અચાનક દીકરીએ કહ્યું પપ્પા, તમને ગોઠણમાં લોહી નીકળે છે?
મારું ધ્યાન ગયું, ઓહ, લાલ સ્કેચપેન અહીંયા છે? ઢાંકણા વગરની ખુલ્લી લાલ સ્કેચપેન પગ નીચે દબાઈ હતી એણે જ મારી ઢીચણીએ લાલ લીકેજ કર્યું હતું. આખરે લોકોને લાલબાગચા રાજા, દગડુ શેઠ, ટીટવાલા અને સિદ્ધિવિનાયક આ ચારેયના એક સ્વરૂપ એકમાં દેખાય એવા મારા બનાવેલા ગણપતિ બાપ્પા ડ્રોઈંગબુકમાંથી મને આશીર્વાદ આપતા હતા. મેં મારી જાતે જ લાલ બોલપેનથી એમાં રાઈટ કરી વેરી ગુડ લખી દસમાંથી દસ માર્ક આપી દીધા. અને વીછી સરની સહી કરી. અમારા ડ્રોઈંગ સરનું નામ કાંતિ વીછી સર હતું.
સાંજે હાંડવા પર હાથ અજમાવવાનું નક્કી કર્યું હતું. સવારે મોઢે બુકાની બાંધી હાંડવાનો લોટ પણ લઇ આવ્યો હતો. જો કે ઘરમાં બેઠા બેઠા, હું એક્ચ્યુલી કયું કામ કરું છું એ જ ભૂલી ગયો હતો, ત્યાં અવાજ આવ્યો..
જલસા છે તમને..
અલી શેનાં જલસા…યાર ?
સામે જોયું તો કોઈ હતું નહીં આસપાસ જોયું તો “કોરોના” શોકેસની બાજુમાં સોફાપર ગોઠવાઈ ગયો હતો. મેં તરત જ સેનેટાઝરનું સ્પ્રે ઉપાડ્યું એના પર છાંટવા ગયો ત્યાં મને કહે.
અલ્યા જતો રહીશ થોડી વાર પોરો તો ખાવા દે.
અલ્યા કોરોના કરોડો લોકોને છોડી તું મારા જ ઘરમાં કેમ આવી જાય છે? શું મારી પત્ની કરતા તારી ને મારી કુંડળીનો મેળ વધુ પડે છે?
કોરોનાનો અવાજ અસ્સલ મારી સાસુ જેવો.
ઘરમાં બેસી બેસીને બધા ફ્રેશ ફ્રેશ થઇ ગયા છો કેમ..?
અરે વડાપ્રધાને જ કહ્યું છે કે, કોરોનાએ એક વાત શીખવી “આત્મનિર્ભર થાવ.” ગામડાઓ પોતાની જરૂરિયાતો માટે, જિલ્લા શહેરો પોતાની રીતે, રાજ્યો એમની રીતે… બધા આત્મનિર્ભર બને તે આવશ્યક થઇ ગયું છે. ગામ કે શહેરી જીવનની જરૂરિયાતો જેટલી ઓછી એટલું સુખ વધારે. હવે એ વરસમાં ૧૫ દિવસ આવું લૉકડાઉન જાહેર કરે તો નવાઈ નહીં.
વાત તો સાચી છે લેખક, મારા લીધે આખી દુનિયામાં પરિવર્તન તો આવ્યું જ છે ને. શુદ્ધ હવા વહેતી થઇ ગઈ, પશુ પંખી મુક્ત આકાશમાં ઉડતા દેખાતા થઇ ગયા. અરે મોર પણ મુંબઈ જેવા શહેરમાં દેખાવા લાગ્યા.
કોઈ કવિની અદામાં કોરોના તો શરુ થઇ ગયો, એના શબ્દોમાં વ્યથા હતી. આંખોમાં પાણી અને ઉધરસ સાથે દયા હતી, કેમકે એના ઘરાક ઓછા થવા લાગ્યાને. ધીમે ધીમે એનો પાવર ઓસરતો જતો હતો, હવે એ ઝાઝું ટકશે નહીં એવું લાગતું હતું. શ્વાસ લેવામાંય તકલીફ પડતી હતી.
હા, ઘરની અગાશીએથી દૂર પહાડ ચોક્ખા દેખાતા થઇ ગયા. બસ, ઉપર આકાશમાંથી પાડા પર યમરાજ આવતા ન દેખાય તો સારું. પણ સાચું કહું કોરોના, અલ્યા તારા લીધે પરિવર્તન તો આવ્યું છે. વાતાવરણમાં ઓઝોનનાં પડમાં પડેલું ગાબડું પુરાઈ ગયું, પોલ્યુશન ઘટી ગયું, જેનાથી વાતાવરણમાં ઓક્સિજન વધુ શુદ્ધ મળવા લાગ્યો, ઝાડ પાનની હરિયાળી વધુ ચોક્ખી થઇ, વસતિ ઓછી થઇ ગઈ, બહારનું ખાતા લોકો બંધ થઈ ગયા, ઘરનો પૌષ્ટિક આહાર ખાવા લાગ્યા, ઘરમાં જ યોગ અને કસરત કરી સશક્ત બનવા લાગ્યા, પાંચ નહીં પચ્ચીસ વખત ભગવાનને યાદ કરતા થઇ ગયા, અને તે તો સરકારનાં ગંગા શુદ્ધતા અભિયાનમાં પણ સહકાર આપ્યો છે. હા, જે ગંગાનાં નીર ડહોળા દેખાતા હતા, અબજો રૂપિયાખર્ચીને પણ પાણી શુદ્ધ થતું નહોતું ત્યાં હવે પગની પાની દેખાય એવી શુદ્ધતા જોવા મળી છે. જો મારી પાસે વિડિયો પણ આવ્યો છે.
મેં ત્રણ ફૂટ દૂરથી મોઢે માસ્ક સાથે કોરોનાને ગંગાની શુદ્ધતાનો વિડિયો પણ દેખાડ્યો.
દોસ્ત, તમે લોકો હારતા નથી યાર. મને લાગ્યું હતું કે, અશિક્ષિત, અશિસ્ત, અનહાઇજિનિક ભારતમાં તો હું કાળોકેર વર્તાવી દઈશ. મેં બહુ ટ્રાય કરી, ઘણો પસીનો વહાવ્યો… અને એમાં તો મારા કેટલાય નવજાત કીકલાઓ વહી ગયાં. દુનિયાના બીજા દેશો કરતા પણ તમે વધારે જાગૃત નીકળ્યા.
અમે તો જાગૃત છીએ જ. પણ અમારી પોલીસ વધુ પડતી જાગૃત છે. જે લોકો ઘરની બહાર નીકળે છે એમની જાગૃત જગ્યા પર ડંડા મારી મારીને વિકૃત કરી નાખે છે. એટલે લોકો બહાર નીકળતા નથી, અને હવે તો જે સરકારના કામમાં બાધા બનશે, ડૉક્ટરને સાથ સહકાર નહીં આપે, એમને હેરાન કરશે એ બધા સાત વર્ષ માટે જેલમાં જશે, સરકાર જે કહે છે એનું પાલન બધાએ કરવાનું જ છે. અને હવે ભાઈ, તારા દિવસો ભરાઈ ગયા. લૉકડાઉન તો ખુલશે પણ તારે કાયમ માટે જવું પડશે.
વાત કરતા કરતા જ હીરો જેમ ધીમેથી પાસે પડેલી બંદૂક ઉપાડી વિલન પર વાર કરે એમ મેં અચાનક જ મેં સેનેટાઇઝર સ્પ્રે ઉપાડીને કોરોના પર છાંટવા માંડ્યું ત્યાં તો અવાજ આવ્યો..
અરે અરે આ શું કરો છો. હું કોરોના નથી.
સામે મારી પત્ની હતી. એના મોઢે મેં સ્પ્રે કરી દીધું હતું. સારું થયું સાચી બંદૂક નહોતી.
અર્ધ કાળકા સ્વરૂપે પત્ની બોલી તમને ઘરમાં બેઠાં બેઠાં શું ચારેબાજુ કોરોના જ દેખાય છે? હાલો વાસણ પતાવો અને કાકડી, ટામેટા, બીટનું સલાડ કરો. હું રોટલી કરવા બેસું છું.
કોરોના આવ્યો અને ગયો. પણ ઘણી એવી વાતો યાદ કરાવતો ગયો જે સારી હતી. સ્વિગી અને ઝોમેટો, મેક્ડી અને ડોમિનોઝને મારા ઘરમાં નો એન્ટ્રી હતી. કેમકે એનાથી સારા પીઝા બર્ગર ઘરમાં બનવા લાગ્યા હતા.
છેલ્લે છેલ્લે…
લૉકડાઉનમાં એક વાત શીખવા મળી કે પત્નીથી પણ “અંતર” રાખીને જ વાત કરવી. નહી તો…
સમજે તે સમજદાર
અશોક ઉપાધ્યાય
