કોરોનાની કકળાટ હાસ્યની હળવાશ – ૭
ડૉક્ટર તુષાર દોશીના મોબાઈલ પર કોલ કર્યો. લૉકડાઉનમાં ડિસ્પેન્સરી ખુલ્લી છે કે નહિ એ કન્ફર્મ કરવા માટે.
હલ્લો, ડૉક્ટર સાહેબ કેમ છો?
મજામાં…
ક્યાં છો? શું કરો છો?
એકસાથે બે સવાલ અને બંનેના એકસાથે ત્રણ જવાબ.
ડિસ્પેન્સરીમાં! લ્યુડો રમું છું, આવો રમવા.
આ લ્યુડોની રમત લૉકડાઉન ખુલ્યા પછી રાષ્ટ્રીય રમત ઘોષિત થાય તો નવાઈ નહીં. મારી વાઈફ પણ એકલી એકલી લ્યુડો રમતી હોય છે. ક્યારેક તો રસોડામાં કૂકર ચઢાવતા ચઢાવતા બાજુમાં મોબાઈલ મુકી એક એક દાવ રમતી જાય.
પ્રોબ્લેમ શું છે?
માનતી જ નથી, હવે તો ઊંઘમાં બડબડ કરે છે, કાલે અચાનક બૂમ પાડી, અરર… છ આવ્યા હોત તો સારૂં થાત, સીધા ઘરમાં. ક્યારના બે-ત્રણ જ આવે છે.
એમાં હું શું કરી શકું? તમે ફોન કેમ કર્યો જલ્દી બોલો મારી પણ ગેમ અધુરી છે.
ડૉક્ટર સાહેબ બાની રૂટીન દવા લેવાની છે. તમારા પ્રિસ્ક્રિપ્શન વગર મેડિકલવાળો નહીં આપે એટલે દવાખાને આવવું હતું.
તમારા ઘર પાસે જ નાકાબંધી છે, ત્યાં ઇન્સ્પેક્ટર યાદવ ડ્યુટી પર છે, ત્યાંથી કોલ કરજો મને, હું વાત કરીશ, તો આવવા દેશે. અને હા, એક વાગ્યા સુધી છું, આવી ને પ્રિસ્ક્રિપ્શન લઇ જાઓ.
ઘડિયાળમાં સાડા અગિયાર થયા હતા મેં વાઈફ ને કહ્યું.
આવું છું, ડૉક્ટર પાસે જઇને.
કેમ? તમને શું થયું? થઇ ગયા શ્રી ગણેશ આપણા ઘરમાં પણ ? કેટલી વાર કહ્યું છે કે ઉકાળો પીઓ, લીબુંવાળું ગરમ પાણી કરી આપું છું, એ પણ નથી પીતા, પડ્યા ને બીમાર, હવે કોઈ વસ્તુએ અડતા નહીં અને દૂર રહેજો મારાથી. આલ્યો, આ માસ્ક પહેરો, અને દેખાડી આવો ડૉક્ટરને. સોસાયટીમાં એમ્બ્યુલન્સ તમને લેવા આવશે તો બધાનાં ફોન ચાલુ થઈ જશે.
અરે મને કોરોના નથી થયો. અને થવાનોય નથી. સરકાર કહે છે એ પ્રમાણે બધી પરેજી પાળું છું. બાની દવા લેવાની છે એટલે ડૉક્ટર પાસે પ્રિસ્ક્રિપ્શન લેવા જાઉં છું.
તો એમ બોલોને.
તું બોલવા દે તો બોલુંને. તે તો મને એમ્બ્યુલન્સ સુધી પહોંચાડી જ દીધો હતો.
જાવ હવે જલ્દી આવજો, મોઢા પર માસ્ક પહેરો, અને આવતાની સાથે સીધા બાથરૂમમાં ચાલ્યા જજો ન્હાવા, મોબાઈલ કોઈના હાથમાં આપતા નહીં.
પત્નીનું બ્રેથલેસ ડાયલોગ સેશન ચાલતું હતું ત્યાં સુધી હું તૈયાર થઇ ગયો, અને ડૉક્ટર તુષાર દોશી પાસે નીકળ્યો. એકટીવા કાઢ્યું, વૉચમેને કહ્યું જલ્દી આના સાબ, એક બજે ગેટ બંધ હો જાએગા.
ડૉક્ટર પાસે પહોંચતા પહેલા મારે બોર્ડર ક્રોસ કરવાની હતી, પોલીસની નાકાબંધી.
કુઠે ચાલલાય? માલુમ હૈ ના ઘરસે બાહર નહીં નીકલને કા.
સાહેબ, ડોક્ટર કે પાસ જા રહા હૈ.
ડૉક્ટરનું નામ સાંભળતા જ હવાલદાર ચાર ફૂટ દૂર ગયો, અને ઇન્સ્પેકટર સાહેબને કઈ કહ્યું. ઇન્સ્પેકટર હાથમાં ભોપું લઈને આવ્યા, દૂરથી જ આસપાસની સોસાયટીને સંભળાય એમ બોલ્યા.
ક્યા હુઆ? ખાસી આતા હૈ? બુખાર હૈ? મ્હાત્રે એમ્બ્યુલેન્સ બોલવ. એક કોરોના કલાકાર આલાય.
મેં કહ્યું, સાહેબ મને કઈ નથી થયું. હું મમ્મીની દવા માટે ડૉક્ટર પાસે પ્રિસ્ક્રિપ્શન લેવા જાઉં છું. ઇન્સ્પેકટર સાહેબની નેમપ્લેટ પર “સી.કે.યાદવ.” લખ્યું હતું, અને મને ડૉક્ટરની વાત યાદ આવી કે મને ફોન કરજો. મેં મોબાઈલ ડાયલ કરી યાદવ સાહેબને આપ્યો. એમણે ડૉક્ટર સાથે વાત કરી, તુષારભાઈ એમને ઓળખતા હશે એવું લાગ્યું, અને મને જવા દીધો.
ડોક્ટરનાં દવાખાને ટોકન લેવાની પ્રથા છે. પણ ત્યાં બહાર પેશેન્ટ તો ન દેખાયા પણ તાવ, શરદી, ઉધરસ,મરડો, ચક્કર બધા બેઠા હતા. અને ધ વર્લ્ડ ફેમસ કોરોના. મને જોઈ કોરોનાએ આંખ મારી.
તું અહિયાં પણ પહોચી ગયો?
“તુમ મુઝે બાહર ઢૂંઢ રહે હો ઔર મૈ તુમ્હારા યહાં ઇન્તઝાર કર રહા હૂં” અમિતાભનો ફૅન હોય એમ બે હાથ માથાની પાછળ ચઢાવતા કહ્યું, લેખક, ડૉક્ટરનું દવાખાનું તો આપણું મંદિર કહેવાય, અહિયાથી જ તો મને ફ્રેશ ફ્રેશ આઇટમ મળે.
આ બધા કોણ છે ?
મારા સબ-એજન્ટ જેવા તાવ, શરદી, ઉધરસ, મરડા જેવી રૂટીન બીમારીઓના જીવાણુઓ, પણ મારા આવવાથી તેમનો ધંધો પડી ભાંગવાની અણી પર છે.
આ લૉકડાઉનમાં અમે લાગી ગયા છીએ. તાવ જરાક ગરમી સાથે બોલ્યો.
આ કોરોનાને લીધે અમે હતા ન હતા થઇ ગયા. શરદીથી પણ બોલ્યા વગર ન રહેવાયું. ચક્કરને ઊંઘ આવતી હશે એટલે આંખો બંધ હતી.
કોરોના હસતા હસતા બોલ્યો. અરે એમાં મારો વાંક છે? લોકો આદુ, મરી, લવિંગ, મસાલાવાળો જે ઉકાળો પીએ છે એનાથી મને ફર્ક નથી પડતો પણ તમે દૂર ભાગો છો. બાકી મને તો ઘરાક જોઈએ જ છે. જેને જરાક શરદી થાય અને માસ્ક ન પહેર્યું હોય, બેદરકાર દર્દી દેખાયો તો આપણે મસ્ત એન્ટ્રી મારી જ દઈએ એનામાં.
સારૂં લાગે છે? બહારના દેશમાંથી ભારતમાં ઘૂસી અમારા પેટ પર લાત મારતા સારૂં લાગે છે?
આ તો નાની દુકાનવાળાઓ વિદશી મૉલવાળાની એન્ટ્રી પર અકળાતા હોય એવો સીન ભજવાતો હતો. અને હું મૂક દર્શક બની બધી બીમારીઓની વ્યથા સાંભળતો હતો. તાવ અને શરદી તો એટલા ગુસ્સે ભરાઈ ગયા કે ઊભા થઈને કોરોનાની સામે થયા અને અચાનક બંને દેખાતા બંધ થઇ ગયા. ડ્રેગન જેમ કોઈ બકરીને ઓહિયા કરી જાય એમ કોરોના તાવ અને શરદીને ઓહિયા કરી ગયો.
અરે અશોકભાઈ તમે અહિયાં શું કરો છો ? હું તમારી જ રાહ જોતો હતો..
ડૉક્ટર સાહેબ બહાર આવ્યા અને મને જોઈ ચમક્યા. મેં ઘડિયાળ જોઈ તો હું લગભગ અડધો કલાકથી “કોરોના શો” જોતો હતો, તાવ શરદીની હાલત જોઈ મરડો અને ચક્કર અંતર્ધ્યાન થઈ ગયા.
આવો હું તમને મમ્મીની દવા લખી આપું. મારે પણ શાક લઈને જલ્દી ઘરે પહોચવું છે.
હું ડૉક્ટરની ડિસ્પેન્સરીમાં ગયો અને કોરોના ક્યાં ગયો એની મને ખબર ન પડી, કદાચ કોઈ ઘરાક મળી ગયો હશે.
છેલ્લે છેલ્લે,
રમેશભાઈ ઊભા ઊભા એકટીવા ચલાવતા હતા.
મેં પૂછ્યું શું થયું?
તો કહે બેસાય એમ નથી.
સમજે તે સમજદાર.
અશોક ઉપાધ્યાય
